Αποτύπωμα ευθύνης και ανθρωπιάς.
Γράφει : η Χριστίνα Μπίζα
Έρχονται όλα μαζικά και με μία βαρβαρότητα που μας εκπλήσσει η ένταση και η χρονική πυκνότητα απρόβλεπτων γεγονότων, είτε αυτά έχουν να κάνουν με φυσικά φαινόμενα όπως οι σεισμοί, τα ατυχήματα αλλά και οι αποφάσεις πλειστηριασμών.
Οι ευθύνες είναι πολλές. Το αποτύπωμα τους παραμένει ανάγλυφο στις επιπτώσεις κυρίως προς το λαό και ιδιαίτερα σε ανθρώπους με χαμηλά εισοδήματα.
Έκπληκτοι παρατηρούσαμε στη γειτονιά μας την Τουρκία και τη Συρία σκηνές «Αποκάλυψης» με χιλιάδες ανθρώπους νεκρούς, τραυματίες και αγνοούμενους με κτήρια τα οποία κατέρρεαν σαν χαρτόκουτα έτσι που να μην υπάρχει περιθώριο αντίδρασης από τους πολίτες.
Αλλόκοτες καταστάσεις. Άνθρωποι από την μία μέρα στην άλλη μετέωροι μέσα στο κρύο με την καρδιά παγωμένη κυρίως από τον πόνο της απώλειας παιδιών, συζύγων, γονιών, οικογενειών ολόκληρων, από φίλους και συγγενείς, από χαρές και λύπες μιας ζωής.
Το κρύο τσουχτερό μέσα στη βαρυχειμωνιά και να μην έχει κανείς να απιθώσει κάπου την δυστυχία του… Να μην έχει κάπου να κλάψει για τον πόνο της απώλειας των ανθρώπων του, των τόπων και των κόπων του…
Στιγμές οικογενειακές εικόνες, ανάσες και γέλια χαράς χαμένα και θαμμένα κάτω από σωρούς από μπάζα με φθηνά οικοδομικά υλικά.
Ένα άλμπουμ από εικόνες γάμου, ένα σκονισμένο παιχνίδι ή το έκπληκτο βλέμμα ενός παιδιού που σώζεται κάτω από τα ερείπια μαρτυρούν την χθεσινή χαμένη πραγματικότητα.
Ένας πατέρας να κρατά από ένα μικρό άνοιγμα το χέρι του εγκλωβισμένου νεkρού κοριτσιού του….
Ένας ηλικιωμένος καθισμένος έξω από το ερειπωμένο του σπίτι όπου χάθηκε όλη του η οικογένεια, μόνος χωρίς στέγη νερό και τροφή…
Ένα ζωντανό νεογέννητο μωρό δίπλα στη νεκρή μητέρα του..
Ατελείωτες αναπάντεχες ιστορίες…
Η οργή ξεχειλίζει σε ανθρώπους που γύρω από τις φωτιές χωρίς ρεύμα και νερό επιχειρούν να δαμάσουν εκτός από τις επιπτώσεις της οργής του εγκέλαδου με τα 7,8 ρίχτερ, το τσουχτερό κρύο, τις απώλειες και εξασφάλιση όλων αυτών που είναι απαραίτητα για την επιβίωσή τους αλλά και το κίνδυνο επιδημιών ακόμη και χολέρας.
Ένας κόσμος στα όρια της απελπισίας από την μια και ένας κόσμος προσπάθειας διαχείρισης της κρίσης από την άλλη, αφού η προεκλογική περίοδος ορίζει και καθορίζει το «θέατρο του παραλόγου» με επισκέψεις στους πληγέντες όπου οι ευθύνες τους για την κατασκευή επικίνδυνων κτηρίων εύκολα μετατίθεται στη μοίρα και την σφοδρότητα του φαινομένου.
Ήρθε μία νύχτα ή οργή της φύσης στη γειτονική μας Τουρκία και Συρία και οι Έλληνες έσπευσαν πρώτοι να στείλουν βοήθεια το ίδιο βράδυ αντιλαμβανόμενοι την κρισιμότητα της κατάστασης.
Αλληλέγγυα μεταξύ των άλλων χωρών άμεσα και η στάση της Κύπρου, για να εισπράξει αρχικά την άρνηση να δεχθεί η Τουρκία την βοήθεια διασωστών από τη συγκεκριμένη πλευρά.
Όταν λίγο αργότερα η Τουρκία επέτρεψε να έρθει βοήθεια από την Κύπρο μέσω Ρουμανίας και όλα ήταν έτοιμα «Ευγενικά αρνήθηκε» γιατί οι Πολιτικές Αποφάσεις στη γειτονική μας χώρα παραμερίζουν τις ζωές των ανθρώπων και την διάσωσή τους τις πρώτες κρίσιμες ώρες και δεν πειράζει αν κάποιες οικογένειες φτωχών ανθρώπων σβήσουν εντελώς από το χάρτη.
Ευτυχώς εκεί που η καταστροφή απελπίζει υπάρχουν φωτεινά παραδείγματα ανθρώπων στην Τουρκία όπως ο Δήμαρχος του Ερτζίν που δεν επέτρεπε να κτιστούν φθηνά κτήρια και επέλεγε γερές κατασκευές με εμφανή τα αποτελέσματα της σωστής του επιλογής στον πρόσφατο σεισμό των 7,8 Ρίχτερ.
Ευθύνες και ανθρωπιά ήρθαν να αναμετρηθούν κάτω από τα χαλάσματα στην Τουρκία σε παλλόμενους σωρούς ερειπίων όπου οι ανάσες και η ελπίδα είχαν γκρίζο χρώμα.
Τα χέρια έσκαβαν πολλές φορές γυμνά για να φέρουν στο φως κάποιον επιζώντα.
Οι ομάδες των διασωστών όπως αυτή και της ΕΚΑΜ από την Ελλάδα χαμογελούσαν από ικανοποίηση και τα δάκρυα κυλούσαν από χαρά όταν ανέβαζαν στην επιφάνια κάθε ανθρώπινη ζωή, με τη βοήθεια της εμπειρίας τους και των ειδικά εκπαιδευμένων σκύλων.
Τα δάκρυα κυλούσαν όμως και η καρδιά σφιγγόταν στη θέα νεκρών ανθρώπων αφού η πλειοψηφία χάθηκε κάτω από σωρούς πλεονεξίας και απανθρωπιάς που προηγήθηκε του σεισμού.
Αγκαλιές και αγάπη για όλους τους Έλληνες με πρωτοσέλιδα ευχαριστήρια δημοσιεύματα αφού ήμασταν οι πρώτοι που σπεύσαμε με ομάδες διάσωσης.
Όμως «πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρείς» άρχισαν σήμερα μέσω δημοσιευμάτων να μας απειλούν και πάλι ότι θα έρθουν νύχτα.
Γι’ αυτό καλό είναι να μετριάσουμε τον ενθουσιασμό μας από τις κολακείες και τις αγκαλιές των γειτόνων μας.
Να συλλέξουμε ανθρωπιστική βοήθεια βεβαίως γιατί ο λαός των πληγεισών περιοχών δοκιμάζεται.
Αυτό που πρέπει να γίνει τώρα είναι να κοιτάξουμε και τα του οίκου μας.
Τα καλά και συμφέροντα είναι γεγονός για τους γειτονές μας και επειδή και στην Ελλάδα υπάρχουν άνθρωποι που κινδυνεύουν να μείνουν άστεγοι ας μην περιμένουμε σεισμό και πολλά ρίχτερ για να ξεδιπλώσουμε την ανθρωπιά μας.
Οι πλειστηριασμοί είναι προ των πυλών και μπορεί τα κτήρια να είναι κατασκευασμένα με κανόνες αντισεισμικής προστασίας, κινδυνεύουν όμως από άλλου είδους «καταρρεύσεις».
Μιας και πήραμε την ζεστασιά της αγκαλιάς της ευγνωμοσύνης από τους γείτονές μας που μας είδαν σαν αγγέλους επί της γης και έκλαψαν πάνω μας με λυγμούς απελπισίας και ανακούφισης αφού αισθάνθηκαν ένα αποκούμπι. Είναι καιρός να αισθανθούμε και την ευγνωμοσύνη των δικών μας ανθρώπων ορίζοντας κανόνες στήριξης τους ιδιαίτερα για την πρώτη κατοικία.
Είναι βέβαιο ότι τότε οι αγκαλιές θα είναι θερμότερες και δεν το λέων με το αποτύπωμα της ευγνωμοσύνης στις κάλπες που είναι πιθανό και εκεί να έχει αντίκρισμα, αλλά για να αποδείξουμε και εγχώρια το μέγεθος της ανθρωπιά μας.
Μπορεί να μην έχουμε μπροστά μας σωρούς γκρίζων φθηνών ερειπίων στη χώρα μας όμως καλό είναι να λογαριάσουμε και το γκρίζο των ερειπίων του κόπου μιας ζωής. Επί της ουσίας όλα είναι ρευστά για όλους και δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει την επόμενη μέρα.