Γράφει: η Χριστίνα Μπίζα
Υπό το βάρος της κόπωσης και των ευθυνών της καθημερινής διαχείρισης μίας χρόνια εγκατάλειψης και υποστελέχωσης και με την ανάγκη ενός συνολικού “πακέτου” ανάπτυξης του, πορεύεται και το Γενικό Νοσοκομείο της Άρτας ατενίζοντας οι εργαζόμενοι, με το βλέμμα «κενό», το μέλλον τους, το οποίο αφήνει βαρύ αποτύπωμα και στην προσωπική τους ζωή.
Τα όνειρα του Ιατρικού και Νοσηλευτικού προσωπικού στο ξεκίνημα της πορεία τους φαίνεται να προσκρούουν σε «ξέρες» αφού τα καθημερινά περιστατικά και η αντιμετώπιση τους πολλαπλασιάζουν το φορτίο που μπορούν τώρα πια να αντέξουν από τις ατέλειωτες συνεχόμενες εφημερίες.
Στα πρόθυρα νευρικής κρίσης βρίσκονται και οι εργαζόμενοι Νοσοκομείου της Άρτας αναζητώντας απεγνωσμένα «σανίδα» σωτηρίας εκφράζοντας αυτή τους την απόγνωση προς όλες τις κατευθύνσεις.
Έρχεται και η καθημερινότητα με τα απρόοπτα της και ξεδιπλώνει εμπρός στα μάτια μας ανάγλυφα όλες τις διαστάσεις και τις προεκτάσεις, μιας απίστευτα περίπλοκης κατάστασης, με πολλαπλούς αποδέκτες που αφορά ανθρώπους κάθε ηλικίας.
Ακόμα και ένα ατύχημα στο σπίτι αποδεικνύεται σωστή «Οδύσσεια» για τους πολίτες.
Η ευαισθητοποίηση και η εμφάνιση του πραγματικά κοινωνικού προσώπου της προσφοράς αναζητά τον προορισμό της ανάμεσα στους «λαβυρίνθους» των αρμοδιοτήτων στους διαδρόμους των Νοσηλευτικών Ιδρυμάτων και των Κυβερνητικών Γραφείων.
Απλές καταστάσεις εμφανίζονται περίπλοκες ιδιαίτερα για τους μοναχικούς ανθρώπους, αφού δεν υπάρχει ουσιαστική κοινωνική μέριμνα για την προστασία και την στήριξή τους.
Δεν παρέχεται σε περιστατικά, μετά από αίτημα, ούτε έστω ένα βράδυ ασφαλούς διανυκτέρευσης στο άδειο κάποιες φορές τμήμα Βραχείας Νοσηλείας, ενώ λόγω της ελλιπούς φύλαξης του Νοσοκομείου άστεγοι και ρακοσυλλέκτες «άτυπα» βρίσκουν ένα κρεβάτι καταφύγιο για το βράδυ, με τους κινδύνους που αυτό μπορεί να συνεπάγεται λόγω των συνθηκών για τους ασθενείς αλλά και για το προσωπικό.…
Για τους ανθρώπους αυτούς βεβαίως θα πρέπει να υπάρξει διαφορετική συνολική αξιοπρεπής στήριξη τους.
Το ΕΚΑΒ επιτελεί ένα αξιόλογο και σωτήριο έργο, αλλά όπου η συνθήκες το επιβάλουν θα πρέπει η Πολιτεία να μεριμνήσει και να ενισχύσει τη δυνατότητα να μπορούν οι ασθενείς να οδηγούνται, μέσω του ΕΚΑΒ, μετά το τέλος της νοσηλείας τους με ασφάλεια στην κατοικία τους ιδιαίτερα όταν πρόκειται για μοναχικούς ηλικιωμένους ανθρώπους…
Πέρα από αυτό όμως σε περιπτώσεις που δεν υπάρχει υποστήριξη οικογενειακού περιβάλλοντος, απαιτείται Δομή στήριξης, κατευθυνόμενη ακόμη και μέσα από το Νοσοκομείο, γιατί είναι πολύ σοβαρό να γνωρίζουν οι ηλικιωμένοι μας ότι κάποιος θα είναι δίπλα τους να τους στηρίξει σε περιπτώσεις δοκιμασίας.
Ο κίνδυνος για την υγεία μας είναι περισσότερο από υπαρκτός και η ζωή όλων μας πολλές φορές μοιάζει ξαφνικά και απρόοπτα, να κρέμεται από μία «κλωστή» εντελώς μετέωρη στο σύμπαν.
Εκεί η ψυχραιμία, η ανθρωπιά και η επιστημονική δεινότητα αλλά τελικά όπως αποδεικνύεται μόνο η Θεία παρέμβαση μπορεί να συγκρατήσει αυτή την «κλωστή».
Πόσο ακόμα να περιμένουν οι πολίτες;
«Τί κάνουν οι Βουλευτές μας οι Δήμαρχοί μας η Περιφέρεια, όλοι οι Φορείς ακόμη και οι απλοί πολίτες», αναφωνούν σε συζητήσεις τους με την αγωνία και την απόγνωση στη φωνή τους οι εργαζόμενοι, βλέποντας την κατάσταση καθημερινά να χειροτερεύει, χωρίς προς το παρόν να δια διαφαίνεται δραστική ουσιαστική λύση.
Βέβαια οι αναμενόμενες αλλαγές στις Διοικήσεις και μία σειρά νέων μέτρων, είναι μόνο το ένα σκέλος του προβλήματος αφού είναι πολλά όλα αυτά που πρέπει να γίνουν με κυρίαρχο την άμεση στελέχωση των Νοσοκομείων με προσωπικό όλων των ειδικοτήτων.
Οραματιζόμαστε όλοι ένα γενικότερο εκσυγχρονισμό της Δημόσιας Υγείας ώστε να προσελκύσουν τα Νοσοκομεία μας το αναγκαίο επιστημονικό δυναμικό, Ιατρικό και Νοσηλευτικό για την στελέχωσή τους, προσφέροντας στους πολίτες όλων των περιοχών αξιοπρεπή και ασφαλή νοσηλεία και τελικά ομαλή θεραπεία.